برگ های عَشَقه

عید نوروز ، تحویل سال...

دید وبازدید و به رخ کشیدن لباس نو، شادی و خنده و آجیل و شیرینی...

دل خیلی ها برای عید ورسم های آن غنج(غش) می رود ؛ آداب ورسوم ایران باستان، فرهنگ ملی ایرانیان ، چه حرف های دهن پرکنی.

ناراحت نشوید، نمی خواهم زیرآب همه چیز را بزنم، اصلا من خودم از بچگی عاشق عید و رسم های آن بودم، هنوزم بدم نمی آید ، فقط  الآن دید قبلی را ندارم.

هنوز یک ماه قبل از عید بی تاب باهم بودن های عید می شوم؛

هنوز دلتنگ تحویل سال کنار مزار شهدا می شوم

گلزار شهدا نمی روم که بگویم : شهدا شما به خاطر ما و میهن ما کشته شدید و من به خاطر ارج نهادن به مقام شما لحظه تحویل سال را کنار شما می گذرانم.

پیش شهدا می روم تا حسی فراتر از زمان و تحویل آن را تجربه کنم، حس بودن واقعی؛ و در آن فضا آزادانه بیاندیشم در احوال خودم.

پیش شهدا می روم تا مرا مثل خودشان از بند روزمرگی و رسم های دل خوش کن رهایم کنند.

همه رسم ها بد نیستند ، اما چه می شود هر جا که فهمیدم درست چیزی است غیر از آن که ما هستیم خیلی را حت پا بگذاریم بر روی تمام باورهای غلط گذشته مان، چه می شود خوشی عیدمان، سنتمان بشود دادن یک لباس نو به یک کودک مستمند، بشود رساندن دو دختر و پسر عاشق به هم،که گاهی همین رسم های غلط جلوی خوشبختی شان را گرفته است؛ چه می شود به جای رقابت های فامیلی پای سفره دل هم بنشینیم و اگر توانستیم باری از روی دوششان برداریم؛ چه می شود عیدی داشته باشیم پر از نور، چه می شود عیدمان تغییر خودمان باشد نه تحویل سال های تکراری...

یا مقلب القلوب والابصار،(ای تغییر دهنده قلب ها و دیدها)

یا مدبر الیل والنهار،( ای سامان دهنده شب ها و روزها)

یا محول الحول و الاحوال،(ای تغییر دهنده روزگار و حال و روز انسان ها)

حوّل حالنا الی احسن الحال.( حال وروز ما را هم به بهترین تغییر ده)

به امید این که عیدی داشته باشیم بانشاط و پر از روح و عاطفه

عیدتان مبارک.