برگ های عَشَقه

مدتی بود که قصد داشتم که برای شیعیان مظلوم بحرین دل نوشته ای بنویسم ولی قلم تو دستم نمی چرخید شهادت کودک 6 ساله بحرینی بهانه ای شد که تا حال درونم رو به روی کاغذ بیارم ،البته این فقط گوشه ای از غوغای درونمه.

چه آرام وتنها پر می کشید،حتی سالها ماندن در جزیره ای کوچک شجاعت پرواز را از شما نگرفته است ، و بعد از سالها اسارت در چنگال درندگان هنوز رسم عاشقی را فراموش نکرده اید، دنیا در هوسش سرمست است و صدای ناله های جگر خراشتان را نمی شنود، بگذار که نشنوند مگر شما برای دموکراسی و انسان پرستی پرپر می شوید که چشم امیدتان به دنیا باشد.

مگر گناه شما چه بود که تا لب به سخن گشودید (وتنها لب به سخن گشودید ونه چیز دیگر) درندگان آل سعود وآل خلیفه به شما حمله ور شدند؟ مگر تفاوت شما با مصر و تونس و یمن چیست؟ که حاضر نیستند حتی یک لحظه صدایتان را تحمل کنند و تا این حد بودنتان را سانسور می کنند!

باید بگویم واگر نگویم بغض گلویم را می درد ، باید بگویم که آل خلیفه و آل سعود و حتی استکبار جهانی از شما می هراسند چون شما مردم جزیره کوچک بحرین دوباره ندای تاریخی جریان حق را سر داده اید وآنها خوب می دانند که مردمان این جریان استوار و محکم  پای حرفشان می ایستند و

اگر جان بگیرند دیگر جایی برای ناحق باقی نخواهد ماند.

به یاد شهدای مظلوم بحرین

که به آنها افتخار می کنم.