برگ های عَشَقه

می گویی به غرب اعتماد نکن، ما از زمان فتحعلی شاه قاجار تا الان چوب خوشبینی به غرب را خورده ایم،400 سال تجربه بس است برای فهم این مطلب ساده .

جیغ می زنند : ای افراطی!

می گویی سینمای ایران باید نشان دهنده ارزش های دینی و انسانی و دریچه انقلاب ما برای دنیا باشد، نه پر از لودگی و سیاه نمایی.

 جیغ می زنند : ای افراطی!

می گویی روی پای خودت بمان و خودت الگوی اقتصادت را بساز و چشمت به الگوی اقتصاد غرب که برای استعمار کشورهای دیگر ترتیب داده شده است نباشد.

جیغ می زنند: ای افراطیییی!

وقتی هدفت پیروی از حق نباشد یکی به نعل می زنی و یکی به میخ، حق را تا آنجا می پذیری که به خوشی های دم دستی ات صدمه نزند، باقیش می شود افراط!

چشمت خوشی های دم دستی ات را می بیند و عاقبت را نه! اول سفر کیش را می بینی و بعدا محرومین، اول توسعه اقتصادی را می بینی و بعدا عدالت، اول کدخدا را می بینی و بعدا خدا!

هر روز یک رسانه و سایت جدید سبز می شود که جیغ بنفش می کشد و دوست ندارد که تو حتی فرصت فکر کردن پیدا کنی چه برسد که بخواهی حرف بزنی، ولی تو  همچنان پایدار بمان و از کلید واژه افراط نترس که ”و العاقبه للمتقین”