برگ های عَشَقه

از روزی که شروع کردم به با دوچرخه به کلاس رفتن تا حالا خداروشکر پاهایم خیلی قوی تر شده است و حالا دیگر خیلی راحت تر و سریع تر رکاب می زنم.

زمستان هوا سرد بود و من هم که سینوزیت داشتم ، نمی شد زیاد دوچرخه سوار شد ، ولی هوا که خوب شد ، دوچرخه را راه انداختم ، هم ورزش خوبی می شود وهم کرایه تاکسی نمی دهم،علاوه بر این ها تفریح خوبی هم می شود.

ولی امان از بد راندن اتومبیل ها و موتورها!

گاهی از بس بد می رانند که احساس می کنم در شهر هیچ قاعده و قانونی وجود ندارد!

البته می شود در این بی قانونی ، قاعده ای هم پیدا کرد!

آن هم " مقدم داشتن نفع شخصی خود در هر صورتی " است!

قاعده ای که فقط ناظر به جزء است و از مصلحت کل غافل ، و وقتی این طور شد تصادف و تصادم پیش می آید و آن وقت همان جزء هم که مد نظر بود آسیب می بیند.

اگر همه این مطلب را متوجه می شدند و رفتارشان را اصلاح می کردند شاید دیگر هیچ تصادفی رخ نمی داد.

با خودم می گویم:

ای بابا ! چنین چیزی که شدنی نیست، چون الان فرهنگ جامعه ما خیلی دورتر از این حرف هاست ، مسئولین باید فکری بکنند ، و قانون ها و نظارت ها دقیق تر بشوند.

مگر این که بگوییم خود مسئولین هم مطلب را نفهمیده اند!

که البته خیلی خیلی خیلی خیلی بعید می دانم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

مانده ام پس گیر کار کجاست؟!

شما را به خدا شما راه چاره ای پیش پایم بگذارید ، فقط نگویید که خب تو دوچرخه را کنار بگذار ، که اصلا راه ندارد! منم و همین یک دوچرخه!