برگ های عَشَقه

از آوازها خسته ام در هاله ای از سکوت گم شده ام . بوی خاک را احساس می کنم ،غبار همراه نفس هایم وارد ریه هایم می شود ، دست هایم نای حرکت ندارند همین طور پاهایم ، نگاه خسته ام به کرانه ها دوخته شده ، دهانم خشک شده و ریه هایم می سوزد ، هرم آفتاب امانم را بریده است ، دوست دارم که فریاد بزنم اما رمقی نمانده است هرچند اگر فریاد هم بزنم کسی به فریادم نمی رسد ، لاشخورها منتظرند ...

در این تمام بی کسی‌ام به یاد او می‌افتم ، قطره اشکی از گوشه چشمم می‌جوشد، ضربان قلب افسرده‌ام تند می‌شود، لرزشی سرد از وجودم عبور می‌کند.

- خدایا سراب ها فریبم داده اند، زمین خورده ام، دستم را بگیر و آسمانی‌ام کن.

بغضم می ترکد ، آسمانم بارانی می شود...

«الا بذکر الله تطمئن القلوب» _{سوره رعد آیه 28}